اینترنت.

امید صدها دانشمند برای به اشتراک گذاشتن علم و دستاوردهایشان در جای جای دنیا. 

ابزارها و دستگاه ها تا زمانی درست و طبق پیش فرض ها کار میکنند که ایده اولیه سرجایش باشد. ما گیک ها و دوستان هکرمان، از این وضعیت زود خسته میشیم. تغییر.

تغییر یعنی اینکه کاری کنیم که چیزی متفاوت به نظر برسه. از تغییر کفش هایمان تا تغییر شغل و همین طور تغییر اینترنت. وقتی اینترنت یا با زبان دقیق‌تر، شبکه های کامپیوتری چشم به جهان گشودند، فقط یک ایده وجود داشت؛ ارتباط برقرار کردن. اکنون اینترنت وسیله‌ای شده برای همه چیز. از آموزش های آنلاین گرفته تا فروش و قرعه‌کشی ایران خودرو.

ما ایده به اشتراک گذاشتن علم و دانش را با ایده به اشتراک گداشتن چیزی‌های دیگر عوض کردیم. این یعنی اینترنت تغییر پیدا کرد. اما تغییر هم مثل خیلی چیزای دیگه خوب و بد دارد. همون لیست خوب و بد تخته سیاه کلاس پایش با اینترنت هم باز شد و یه طرف نوشتند اینترنت خوب و طرف دیگر شد اینترنت بد. دسته بندی حلال مشکات*.

اینترنت بد.

خب ما از بدا خوشمون نمیاد. بدا همیشه مقصر هستند و باید حذف شوند (به اصطلاح باید رویشان را کم کنیم). اینترنت بد، اینترنتی که واسه مردم ضرر داره؟ خب شاید. این بحث واقعا خارج از این پست وبلاگ هست که خوب یا بد بودن اینترنت چیه یا مثلا دارک وب و دیپ وب و اینا چی هستند. هدفم از اینترنت بد همون اینترنتی هست که مسئولان ما فکر میکنند ریشه همه مشکلات هست و نباید وجود داشته باشد. اینترنتی که بد بودنش ثابت نشده ولی اثرات آن خودشو نشون داده. ختم کلام اینترنت آزاد همون اینترنت بد هست. حالا راه حل چیه پس؟ آفرین دسته بندی.

دسته بندی یا طبقه بندی.

من عاشق دسته بندی هستم. کتاب های زبان انگلیسی رو یه جای کمد میذارم و کتاب‌های ریاضی رو جای دیگه و رمان‌ها رو هم جای دیگه. یا مثلا مدادهامو کنار خودکارهام نمیذارم و اونا رو به دسته‌های مداد و خودکار تقسیم میکنم.

آدما دوست دارند همه چیز تحت کنترلشان باشد. دسته بندی یکی از راه حل های مهم برای همین قصد هست. وقتی چیزی رو طبقه بندی میکنیم به راحتی میتونیم جاشو پیدا کنیم و وقت زیادی رو صرف گشتن اون نکنیم. حالا دسته بندی به اینترنت ایران هم رسیده. مسئولان ما دوست دارند بگن فلانی اینقدر به اینترنت آزاد دسترسی داشته باشه و فلان یکی اونقدر. مشکل دقیقا همین جاست. چرا؟ چرا یکی باید برای ما تعیین تکلیف کنه؟ الان دو هفته میشه که من نمیتونم به سرور‌های CSGO (بازی کانتر) وصل بشم. آخه چرا بازی رو باید فیلتر کنند؟ چرا ما نباید بازی کنیم؟ مگه تفریح حق ما نیست؟ نمیدونم چی بگم :|

یک مشکل و هزارن مشکل.

بذارین کمی به نقش دولت‌ها در تغییر مسیر اینترنت بپردازیم. اینترنت قرار بود یه رابط باشه. رابط بین مراکز مهم علمی و دانشگاه‌ها. ما گیک ها خوشمون نیومد که دسترسی به این همه داده و اطلاعات در انحصار عده کمی دولت مرد و استاد دانشگاه باشد. می خواستیم همه به اطلاعات دسترسی داشته باشند. هکر ها ابزارهای پیشرفته تر ساختند، ارتباط بین سیستم ها رو تسهیل کردند و در مدت زمان کمی اینترنت در خونه خیلی ها بود. اونقدر سریع رشد میکرد که دنیا رو متحول کرد. بعد مشکلی به وجود آمد. مشکلی به اسم دخالت دولت در آزادی اینترنت. دولت مرد‌ها قوانینی برای اینترنت وضع کردند و در حقیقت مسیر اینترنت با این مداخله برای همیشه عوض شد. اینترنت اولیه با اینترنت ما از همه جهت فرق داره. ما اینترنت را به جایی تبدیل کردیم که همه نوع کاری توش انجام میشه. از پژوهش و تحقیق گرفته تا کارهای عامه ناپسند و غیر اخلاقی. دولت همیشه مخالف آزادی اشخاص بوده و هست. در واقع یکی از کارکرد‌های دولت اعمال محدودیت هست برای نظارت و کنترل امور.

خلاصه، مشکل، آزادی اینترنت هست و روش ما برای حل این مشکل فیلتر کردن و محدود کردن دسترسی به آن یا طبقه بندی کردن آن هست. بعد از طبقه بندی آیا مشکل حل میشه؟ خیر. فکر نمیکنم محدود کردن و سلب آزادی باعث بهتر شدن شرایط بشه.

مشکلات زیادی در پس اجرای این طرح صیانت هست. محدویت برای هیچ کس خوشایند نیست. هرچند گاهی لازمه که همه خود سر و خود رأی نباشند ولی اینترنت رو طبقه بندی کردن آثار زیادی داره که مهم ترین آن جا ماندن مردم عادی از اطلاعات آزاد هست. به زبان ساده تر یعنی بی سوادی بیشتر. 

خلاصه که مردم دنیا دارند پیشرفت می کنند و ما پسرفت. ظاهرا عده‌ای با مغز و ذهن بسته دارند کارهایی می کنند که باعث میشه افراد بیشتری با ذهن بسته بار بیایند و عقب رفت جامعه شیب و سرعت بیشتری داشته باشه.

این افراد از قضای روزگار بیشتر هم حرف می زنند، بیشتر قول و قرار رو به راه شدن شرایط رو میدن و بیشتر سر ما کلاه میذارن. وعده‌های تو خالی و پوچ. کاش اینقدر برای ما مشکل تراشی نکنند حمایت و کمکشان پیشکش. 

امام علی علیه السلام می فرماید:

إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلَامُ .(چون عقل كامل گردد، سخن اندك شود.)

به گمانم مشکل ما حرف زیادی زدن هست. زیاد میگیم ولی در عمل بخاری از ما بلند نمیشه. شاید باید یه مدت بیخیال وعده وعید بشیم و روی شرایط فعلی کار کنیم. دوست ندارم کسی از جامعه باشه که سطح دسترسی اون به اینترنت با بقیه فرق داشته باشه. باید برابر باشیم چه آقا زاده چه عامه مردم.

به هر حال گرفتاریم و بس. به امید روزهای بهتر. اوقات به کام.😉